Wieża Głogowska
Stanowiła część umocnień miejskich. Zbudowana w XV wieku pełniła rolę wieży obronnej przy bramie głogowskiej (stąd jej nazwa). Mieszkańcy często używali innej nazwy - wieża kawek- z uwagi na gnieżdżące się tam kawki. Jest to budowla 6 - kondygnacyjna. W dolnej części, do wysokości 1,5 m podstawę stanowi mur z głazów narzutowych. Widoczne są także ślady średniowiecznego muru obronnego, który biegnie od wieży głogowskiej do niedużej wieży strażniczej, oddalonej ok. 200 kroków. Wewnątrz wieży, na 2 i 3 kondygnacji znajduje się ornament ułożony z glazurowanych główek.. Na kondygnacji szóstej zaś zamontowano zegar miejski. Do połowy XVIII wieku strażnik miejski wybijał godziny na wieży uderzając młotkiem w dzwonek. Wspomniany zegar zamontowano w roku 1765. W murze wieży widoczne liczne strzelnice, świadczące o obronnym charakterze budowli. Pod wieżą znajduje się przejście wybite ku wygodzie pieszych, nakryte sklepieniem kolebkowym. Wieża bramy głogowskiej jest znaczącym elementem architektonicznym miasta. Okazjonalnie pełni funkcję miejsca wystaw i ekspozycji. Po rewitalizacji przeprowadzonej w 2017 r., od stycznia 2018 r. pełni funkcję punktu widokowego. Wieżę można zwiedzać w każdą środę i czwartek od godz. 12.00 do 15.00 oraz w pierwszą i trzecią sobotę i drugą i czwartą niedzielę każdego miesiąca w godz. 14.00 - 17.00. Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość zwiedzania w innych godzinach, po ustaleniu terminu z Domem Kultury w Górze.
Mury obronne
Mury obronne są pozostałością średniowiecznych fortyfikacji miejskich. Pierwotnie było to obwarowanie drewniano - ziemne z palisadą. W wieku XV obwarowanie to zastąpiono murem ceglano - kamiennym o szerokości 2 łokci i wysokości do 12 łokci. Mury wzmocnione były wieżami strażniczymi (12-13). Wejście do miasta stanowiły cztery bramy: zachodnia zwana Głogowską, wschodnia nazywana Polską oraz dwie mniejsze: południowa i północna. Po zewnętrznej stronie murów znajdował się dodatkowy wał ziemny i fosa z mostami. Na noc mosty były podnoszone, w dzień zaś przejścia przez nie strzegli mieszczanie zobowiązani do służby wartowniczej i odpowiednio uzbrojeni. Po roku 1770 przystąpiono do częściowej likwidacji umocnień obronnych. Fosa została zasypana, a wał ziemny zniwelowany. Na ich miejscu utworzono ogrody wydzierżawiane mieszczanom. W 1818 rozebrano wieżę przy bramie polskiej, w 1828 samą bramę, a w 1851 bramę głogowską. Sukcesywnie też rozbierano mury miejskie. W 1962 r. podjęto próby ratowania ocalałych fragmentów i zrekonstruowano brakujące odcinki. W latach 90 - tych nastąpiła kolejna konserwacja. Obecne mury obronne są doskonałą lekcją historii dla uczniów na temat średniowiecznej Góry. Biegną bowiem nadal w miejscu, gdzie pierwotnie je wzniesiono.
Wieża Ciśnień
Potężna, monumentalna budowla wolnostojąca u zbiegu ulicy Hirszfelda i Armii Polskiej. Nad wejściem dobrze zachowana płaskorzeźba w piaskowcu, przedstawiająca patronkę miasta św. Katarzynę Aleksandryjską. Na szczycie wieży chorągiewka z datą 1915. Do 2013 r. wieża ciśnień stabilizowała ciśnienie wody w sieci miejskiej. W 2021 r. wieża przeszła gruntowną rewitalizację i pełni obecnie funkcję punktu widokowego. Wieżę można zwiedzać w każdy poniedziałek i wtorek od godz. 12.00 do 15.00, a także w drugą sobotę i pierwszą niedzielę każdego miesiąca w godz. 14.00-17.00. Wstęp jest bezpłatny. Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość zwiedzania w innych godzinach, po ustaleniu terminu z Domem Kultury w Górze.
Kościół p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Górze
Górowski kościół jest obiektem gotyckim o barokowym wnętrzu. Pierwotnie w tym miejscu stał kościółek, wzniesiony zaraz po lokacji miasta, (spłonął w roku 1457). Obecny pochodzi z przełomu XV/XVI wieku. Z początku XV w. zachowały się jedynie zachodnie przęsła budowli i dolne partie wież. Kościół jest budowlą ceglaną halową, orientowaną, trójnawową. Nawy wsparte na filarach nakrytych sklepieniem krzyżowo - gwiaździstym. Całość nakryta dachem dwuspadowym, z dwoma wieżami zachodnimi. Wysokość budowli sięga ok. 31 m. W murach zewnętrznych kościoła widoczne dobrze zachowane epitafia i płyty nagrobne znaczniejszych rodów mieszkających w Górze lub okolicy. Wnętrze kościoła ma wyposażenie barokowo - rokokowe. Uderza przepychem i bogactwem. Ołtarz główny z wieku XVIII, przedstawiający "Gloryfikację Św. Katarzyny" wykonany jest z drewna (wys. ok. 9 m), polichromowany. W nastawie ołtarza, z obu stron postacie Ewangelistów, od lewej: Mateusz z młodzieńcem, Marek z lwem, Łukasz z wołem i Jan z orłem. W górnej części ołtarza stoją Św. Jakub Starszy i Św. Jan Chrzciciel. Niemal cały kościół otoczony jest wieńcem kaplic: m.in. Św. Jana Nepomucena, Św. Józefa, Bożego Ciała, Matki Boskiej, Marii Magdaleny, Św. Barbary, N.M. Panny. Wystroju wnętrza dopełniają wspaniała, złocona ambona i ciekawe witraże w kaplicach pochodzące z XIX wieku. Obok głównego wejścia do kościoła znajduje się barokowa rzeźba Jana Nepomucena. Kościół p.w. Św. Katarzyny jest zabytkiem kl. I.
Kościół p.w. Bożego Ciała w Górze
Położony w odległości ok. 2 km od centrum miasta. Prowadzi do niego piękna aleja lipowa. Umiejscowiony jest w starej części cmentarza parafialnego, na wzniesieniu. Zbudowany z cegły, otynkowany, orientowany, salowy, nakryty dwuspadowym dachem. Jest to budowla późnogotycka, (XV/XVI wiek) wzniesiona na miejscu wcześniejszego obiektu sakralnego. Wnętrze kościoła ma formę wydłużonego prostokąta. Przykryte jest stropem drewnianym o bogatej polichromii, tematycznie związanej z wezwaniem kościoła. We wnętrzu zachwyca intarsjowana ambona z 1571r. Obok świątyni znajdują się tzw. "święte schody", które od XVIII w. były celem pielgrzymek. ¦ciany i sklepienia klatki schodowej mieszczącej święte schody pokrywają malowidła z wyobrażeniami ze Starego Testamentu nawiązującymi do życia Chrystusa. Przy kościele p.w. Bożego Ciała na przełomie XVII/XVIII w. powstała Kalwaria, składająca się z Drogi Krzyżowej wiodącej z miasta na wzgórze kalwaryjskie, otoczone stacjami męki pańskiej. Na wzgórzu tym znajduje się, pochodząca z 1900 "Grupa Ukrzyżowania". Kościół p.w. Bożego Ciała wraz z Kalwarią należy do niezwykle cennych przykładów założenia pielgrzymkowego w Polsce. Jego barokowy wystrój i szereg starszych elementów wyposażenia zachowały się do naszych czasów prawie w niezmienionej formie.
Więzienie
Dawna baszta obronna, jedna z wielu wchodzących w skład umocnień miejskich. Obecnie jest to budynek dwukondygnacyjny, pochodzący w swej dolnej części z XIV/XV wieku, piętro z wieku XVI. Do tego obiektu w roku 1890 dobudowano część ze szczytami schodkowymi, a wnętrze przebudowano. Pierwotnie budynek ten pełnił funkcję wieży strażniczej i spełniał funkcje usługowe w stosunku do zamku, usytuowanego poza nim, w kierunku południowo - wschodnim. Mieściła się tam zbrojownia, pomieszczenia dla strażników, a po przebudowaniu również cele dla więźniów - stąd obecna nazwa "więzienie".
Średniowieczna studnia
Studnia została odkryta w trakcie prac porządkowych w 2011 r. Jest to obiekt pochodzący z XIII w. W trakcie prac renowacyjnych wydobyto m.in. średniowieczną kamienną kulę i cegłę XVIII w., które umieszczone zostały w murze przy studni. Obiekt świetnie nawiązuje do historii o górowskim grabarzu, który w XVII w. miał zatruć wszystkie miejskie studnie, za co został skazany na tortury i śmierć na stosie.
Kościół p.w. św. Jakuba Apostoła w Starej Górze
Świątynia w Starej Górze powstała w drugiej połowie XIII wieku. Według najstarszego zachowanego dokumentu, pochodzi z roku 1288. Obecny późnogotycki kościół jest ceglaną budowlą orientowaną, jednonawową, z niewykształconą nawą poprzeczną, zamienioną w dobie baroku na dwie kaplice boczne. Z zewnątrz kościół jest oszkarpowany, w dolnych gotyckich partiach ścian widoczny wątek polski w ułożeniu cegieł. Od zachodu dobudowana masywna, czterokondygnacyjna wieża późnogotycka z barokowym hełmem. Nawę, prezbiterium i kaplice boczne nakrywa dwuspadowy dach, a przylegającą do prezbiterium zakrystię dach pulpitowy. Prezbiterium sklepione jest gwieździście, a zakrystia sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Wnętrze kościoła okazuje się być jeszcze ciekawsze, niż jego bryła zewnętrzna. Nad nawą główną rozpościera się drewniany strop zasklepiony deskami, na których widnieje słynne już malowidło, pochodzące z warsztatu Christiana Bentuma (śląskiego malarza epoki baroku, ucznia wybitnego czeskiego artysty Petera Brandla), a przedstawiające Św. Jakuba na koniu - pogromcę Maurów. Ten rzadki w Polsce motyw malarski zaskakuje tym bardziej, że trafił do niewielkiego, prowincjonalnego kościółka. Z drugiej strony, świadczy on o proweniencji tej budowli z trasą pielgrzymkową Św. Jakuba. I chociaż historycy zapewniają o wyjątkowości tego malowidła, to podobne, przedstawiające również Św. Jakuba na koniu w galopie przeciw Saracenom, znajdziemy stosunkowo bardzo blisko, bo w miejscowości Jakubów koło Głogowa, w tamtejszym kościele Św. Jakuba. Oba malowidła wykonano na desce, a różnią się tylko autorami i drobnymi detalami. Jest niemal pewne, że tutejsze freski i malowidła nie powstałyby, gdyby opaci lubiąscy nie zlecili budowy barokowego kościoła w pobliskich Sicinach. Przy wystroju wewnętrznym tamtejszej świątyni zatrudniono wybitnych artystów pracujących dla cystersów lubiąskiego klasztoru (Franz Mangoldt, Christian Bentum, Ignaz Axter) i najprawdopodobniej im to właśnie zawdzięczamy dekoracje malarskie kościółka w Starej Górze.
Kościół p.w. św. Michała Archanioła w Osetnie
Pierwsze zachowane informacje o istnieniu parafii w Osetnie pochodzą z roku 1289. Kolejna informacja pochodzi z roku 1302 gdy w dokumentach wymienia się proboszcza z Osetna. Wiadomo że kościół powstał w II połowie XIII wieku i był poddawany przebudowom, między innymi w XV wieku. W okresie reformacji kościół w Osetnie przeszedł w ręce protestantów. W roku 1491 wykonano drewniany rzeźbiony ołtarz, który przedstawia scenę ukrzyżowania i ostatniej wieczerzy, a także wykonano nowy dzwon kościelny. W roku 1498 Ernst Tschammer dobudował kaplicę z portalem, a 12 lat później w roku 1510 ufundowano mniejszy dzwon kościelny. Około roku 1550 dobudowano kaplicę rodową Tschammerów wraz z epitafiami i tablicami nagrobnymi, a sam kościół przystosowano do potrzeb protestantów. Kościół pw. św. Michała Archanioła był wówczas użytkowany przez miejscowych luteran. W roku 1622 Melchior Heintz wykonał renesansową ambonę. W ręce katolików kościół św. Michała Archanioła powrócił dopiero w roku 1653. W roku 1862 wybudowano wieżę kościelną, a w XVIII wieku dokonano zmian w wyposażeniu wnętrza kościoła. Stary wystrój kościoła zniszczyły remonty – w 1925, a także w latach 1970-1971, gdy odmalowywano wnętrza i wykonano remont elewacji zewnętrznej. W roku 1957 w Osetnie powstała samodzielna parafia pw. Michała Archanioła. W roku 1991 parafię podzielono na dwie mniejsze – w Osetnie oraz parafię pw. Zesłania Ducha Świętego w Żuchlowie. Kościół św. Michała Archanioła w Osetnie położony jest na wzniesieniu przy drodze do Góry i otoczony jest kamiennym murem. Jest świątynią jednonawową, murowaną z kamienia i cegły.
Kościół p.w. św. Michała Archanioła w Chróścinie
Kościół w Chróścinie jest budowlą orientowaną, jednonawową z wydzielonym, węższym od nawy i trójbocznie zamkniętym prezbiterium oraz czworoboczną wieżą od zachodu. Od północy przylega zakrystia, a od południa kruchta. Obiekt nakrywają wysokie, ceramiczne dachy dwuspadowe, zakrystię dach pulpitowy, a wieżę dach spłaszczony, czterospadowy. W ścianach świątyni, wzmocnionych szkarpami, dominuje wątek gotycki cegieł. Nawa ma kształt zbliżony do kwadratu. Kolebkowo- lunetowożebrowe sklepienie prezbiterium wypełnia gwiaździsty układ żeber. Kościół powstał pod koniec XV w. Z wyposażenia wnętrza na uwagę zasługują: XV- wieczna drewniana rzeźba Marii z Dzieciątkiem, drewniana Pieta z XVI w., barokowa ambona z 1743 r. oraz XVIII- wieczne: konfesjonał, figurki świętych, drewniany krucyfiks, a także neogotycka, kamienna chrzcielnica z lat 30-tych XX w.
Kościół p.w. św. Marcina w Glince
Kościół filialny Św. Marcina, gotycki, wzmiankowany w 1376 r., wzniesiony ok. poł. XV w., restaurowany w poł. XIX w. Orientowany, murowany, jednonawowy, oskarpowany, z wieżą od zachodu, z kwadratowym prezbiterium nakrytym sklepieniem gwiaździstym i zaakcentowanym ozdobnym sterczynowym szczytem. We wnętrzu późnobarokowa ambona z pocz. XVIII w. i klasycystyczna chrzcielnica z końca XVIII w. Obok kościoła kamienny krzyż pokutny.
Kościół p.w. św. Wawrzyńca w Czerninie
Kościół w Czerninie to budowla jednonawowa, z zamkniętym prezbiterium. Kościół jest orientowany, od strony zachodniej przylega do niego wieża zbudowana na planie czworoboku, nakryta dachem namiotowym. Wieża pochodzi z 1585 r., a sam kościół z XV w. Od strony północnej do prezbiterium przylega zakrystia, a od strony południowej niewielki przedsionek. Każdą część obiektu przykrywają dwuspadowe dachy o różnych wysokościach. Cała budowla jest murowana z kamienia i otynkowana. We wnętrzu kościoła na uwagę zasługują: przepiękny ołtarz z 1505 r. w formie pentaptyku przedstawiający koronację Marii, XVI-wieczny krucyfiks w kruchcie podwieżowej z. i kamienna chrzcielnica z 1575 r., prospekt organowy i konfesjonał z XVIII w. oraz piękne płyty nagrobne rodziny von Stosch.
Wieża byłego kościoła ewangelickiego w Czerninie
Wieża byłego kościoła ewangelickiego powstała w latach 1854-1857. Jest to budowla 7-kondygnacyjna, niepodpiwniczona, z kamienną posadzką. Ściany wieży wzniesiono z cegły ceramicznej o grubości od 120 do 75 cm. Strona zewnętrzna to cegła licowa, strona wewnętrzna z cegły pełnej wykończonej tynkiem żwirowo-wapiennym. Wysokość wieży do górnej krawędzi dachu wynosi 37,56 m, powierzchnia użytkowa to 60,33 m3. Wieża została zrewitalizowana w 2019 r. Otwarcie obiektu jako punktu widokowego odbyło się 28 stycznia 2020 r. Wieża czynna jest w środy od godz. 13.00 do godz. 16.00 przez cały rok, w okresie od maja do końca września w ostatnią sobotę każdego miesiąca w godz. 12.00-14.00 i pierwszą niedzielę miesiąca w godz. 12.00-14.00. Wieża udostępniana jest do zwiedzania także po umówieniu terminu z Filią Biblioteczą w Czerninie.
Urząd Miasta i Gminy w Górze
Budynek Urzędu powstał na początku XX w. Jest to obiekt dwukondygnacyjny, posiadający stromy dach i osiem osi okiennych w elewacji frontalnej. Dekoracje reprezentują styl renesansu niemieckiego. Przed budynkiem znajdują się dwa kamienne lwy i obelisk upamiętniający 700-lecie miasta, postawiony w 2000 r. Dolnośląski Wojewódzki Konserwator Zabytków w dniu 20 kwietnia 2021 r. wydał decyzję nr rejestru A/6194 o wpisie do rejestru zabytków budynku Urzędu Miasta i Gminy w Górze. W 2021 r. przeprowadzono rewitalizację budynku.
