Pierwsza autentyczna wiadomość o Górze zawarta jest w bulli papieża Hadriana IV z 1155 roku dla biskupstwa wrocławskiego, stanowiąca potwierdzenie i dokładne określenie posiadłości, wśród których jest wieś Góra. Fakt ten potwierdza też bulla z 1245 roku papieża Innocentego IV. Głosi ona, że własnością biskupstwa wrocławskiego jest m.in. wieś Góra wraz z przyległością (kolonią). Z kolonii tej w późniejszym czasie ukształtował się ośrodek miejski, w miejscu położenia dzisiejszego miasta Góra. Dla odróżnienia ośrodek miejski pozostał przy nazwie Góra, a dotychczasowa wieś Góra nazwana została Starą Górą.
W 1288 lub 1289 następuje lokacja miasta na prawie magdeburskim. 18 sierpnia 1300 roku książę Henryk III Głogowski, władca Śląska i Wielkopolski, nadał Górze prawa miejskie oraz specjalne przywileje - prawo targowe, prawo handlu solą, prawo posiadania mennicy oraz prawo posiadania samorządu miejskiego i dziedzicznego wójta.
Rozwój miasta zahamowany został po 1319 roku, kiedy to Góra została włączona do dzielnicy ścinawskiej księcia Jana, który raz to ją zastawiał, innym razem sprzedawał. Ostatecznie w 1384 roku Góra wraz z Głogowem przeszła w ręce Piastów cieszyńskich.
Pod koniec XIV wieku miasto otoczono głęboką fosą i drewnianą palisadą. Miasto posiadało też ratusz i ok. 100 drewnianych domów mieszkalnych, 2 kościoły, szkołę, lazaret, młyn, łaźnię i mennicę. Łączna liczba mieszkańców wynosiła wówczas ok. 1000 osób.
Okres rozwoju trwał do roku 1457, kiedy to miasto nawiedził i praktycznie w całości zniszczył groźny pożar. Ledwie odbudowane miasto uległo znowu podobnemu pożarowi w 1478 roku. Przed ogniem uratował się tylko kościół, młyn i kilka domów.
W XVI wieku nadszedł dla miasta czas spokoju i odbudowy; naprawiono mury obronne, obie bramy wjazdowe do miasta: głogowską i polską, ratusz i kościoły. Rozwój miasta przyciągnął wielu rzemieślników. Obok kramarzy, piekarzy, szewców, stolarzy i bednarzy, powstał bardzo liczny cech sukienników, których słynące z dobrej jakości wyroby dostarczano do Poznania i Wrocławia.
Rozwój Góry zahamowała wojna trzydziestoletnia pomiędzy katolikami, a protestantami. Spowodowała ona upadek miasta. Na skutek pożarów, rozbojów i zarazy miasto prawie całkowicie opustoszało. W styczniu 1741 roku go Góry wkroczyli Prusacy i od tego czasu miasto znalazło się w granicach państwa pruskiego. Jednocześnie z wprowadzeniem systemu administracji pruskiej przystąpiono do likwidacji polskości tych ziem. Mimo intensywnej germanizacji w wielu miejscowościach polskość utrzymywała się bardzo długo.
Do Polski Góra wróciła, wraz z całym Dolnym Śląskiem, dopiero w 1945, po zakończeniu II wojny światowej. Administracyjnie przynależała do województwa wrocławskiego. W roku 1975 Gmina Góra włączona została do nowo utworzonego województwa leszczyńskiego, a Góra utraciła status miasta powiatowego. Kolejna reforma administracyjna Polski z roku 1998 ponownie przyłączyła Górę do Dolnego Śląska. Od 1 stycznia 1999 r. Góra staje się też siedzibą władz powiatowych i wchodzi w skład województwa dolnośląskiego.
Plan Góry - rycina Wernera
Góra - rycina Wernera
Góra - zdjęcie z początku XX w.
Góra - nieistniejący kościół ewangelicki
Góra - budynek nieistniejącego ratusza i sąsiednich zabudowań
Góra - kościół p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Góra - rynek